دو شب از ماه نو سالی به از صائب تبریزی غزل 3107

1 دو شب از ماه نو سالی به عید امید می باشد هلال جام هر جا هست سی شب عید می باشد

2 نباشد دولت ناخوانده را نسبت به دولتها نشاط افزون دهد صحبت چو بی تمهید می باشد

3 زنور حق بود هر کس زهستی بهره ای دارد ظهور ذره ناچیز از خورشید می باشد

4 نمی اندیشد از زخم زبان هر کس که مجنون شد بهار خشک مغزان سایه های بید می باشد

5 به عبرت بین جهان را تا کند قطع امید از تو که دیدنهای رسمی را زپی وادید می باشد

6 بود از گردش پرگار دور عیش مرکز را گشاد اهل دل در حلقه توحید می باشد

7 به روی تازه صائب صلح کن از میوه های تر که سرو از دست خالی تازه رو جاوید می باشد