روشن شود چراغ دل ما ز یکدگر از صائب تبریزی غزل 777

1 روشن شود چراغ دل ما ز یکدگر چون رشته های شمع، به هم زنده ایم ما

2 بار گران، سبک به امید فکندن است عمری است بر امید عدم زنده ایم ما

3 صائب ز خوان نعمت الوان روزگار چون عاشقان به خوردن غم زنده ایم ما

4 از جنبش نسیم کرم زنده ایم ما زین باد همچو شیر علم زنده ایم ما

5 هر چند همچو ذره بی قدر حادثیم از نور آفتاب قدم زنده ایم ما

6 گلبانگ زندگی به اثر می شود بلند چندان که جا هست، چو جم زنده ایم ما

7 چون شبنم از چراندن چشم است رزق ما نه همچو دیگران به شکم زنده ایم ما

8 دوران عمر ما نبود پای در رکاب دایم چو نام اهل کرم زنده ایم ما