آشفتگی ز عقل پذیرد دماغ از صائب تبریزی غزل 770

1 آشفتگی ز عقل پذیرد دماغ ما فانوس گردباد شود بر چراغ ما

2 چون خون مرده در گل سرخش نشاط نیست گویا که ریخت ماتمیی رنگ باغ ما

3 ماییم و داغی از جگر گل فگارتر ناخن مبادش آن که بکاود به داغ ما

4 ای بخت ما به ظلمت شبهای غم خوشیم روغن مکش ز ریگ برای چراغ ما

5 انجام خود در آینه شیشه دیده است پیوند تاک می برد انگور باغ ما

6 با آن که از شکسته دلی پر نمی زند بر گرد سرو شیشه تذروست زاغ ما

7 صائب ز جویبار حیا آب خورده ایم خورشید چشم بسته درآید به باغ ما