تا خرام قامت او برد از سر از صائب تبریزی غزل 255

1 تا خرام قامت او برد از سر هوش ما پشت بر دیوار چون محراب ماند آغوش ما

2 آمدی ای عشق و آتش در صلاح ما زدی خوب کردی، پینه ای بود این ردا بر دوش ما

3 جوهر ما را می لعلی نمایان می کند می شود از باده افزون آب و رنگ هوش ما

4 جام ما در پرده دارد نغمه های جانگداز دست خود کوتاه دارید از لب خاموش ما

5 نعره ما می کند مهر خموشی را سپند خشت خم را در فلاخن می گذارد جوش ما

6 پشتبانی چون سبو داریم در دیر مغان گو مزن دست نوازش آسمان بر دوش ما

7 نیستی صائب حریف داغ های سینه سوز دست خود کوتاه دار از سینه پرجوش ما