به دام خلق مقید شدن گل از صائب تبریزی غزل 1689

1 به دام خلق مقید شدن گل هوس است شکارهرزه مرس همچو موج خار و خس است

2 ز خوان رزق، هما استخوان نمی یابد شکر وظیفه مورست و روزی مگس است

3 ترا ستیزه به انجم نمودن از خامی است جدل به سنگ کند میوه ای که نیمرس است

4 دوبار بر رخ او دیدن از مروت نیست نگاه اول من چون نگاه باز پس است

5 ز رحمتش به گنه ناامید نتوان شد غبار خاطر دریا ز سیل، یک نفس است

6 منه به نقش و نگار زمانه دل صائب که پیش سیل حوادث تمام خار و خس است