تا به تعظیم نهال تو ز جا از صائب تبریزی غزل 3491

1 تا به تعظیم نهال تو ز جا برجستند سروها یکقلم از پای دگر ننشستند

2 از تماشای تو نظارگیان راست دو عید تا دو ابروی هلال تو به هم پیوستند

3 مزن ای شانه به هم زلف دلاویزش را که درین سلسله بسیار عزیزان هستند

4 می توان کرد عمارت چو شود کعبه خراب وای بر سنگدلانی که دلی را خستند

5 چه خیال است که در روز جزا سبز شوند؟ دانه هایی که درین شوره زمین پا بستند

6 وقت آن صافدلان خوش که ز لبهای خموش پیش یأجوج سخن سد خموشی بستند

7 می برم رشک درین بزم بر آن مشت سپند که به یک ناله جانسوز ز آتش جستند

8 از گدازند درین دایره ایمن صائب چون مه آنان که لب نان فلک نشکستند