1 تا به حدی است لطافت رخ پرتابش را که عرق داغ کند لاله سیرابش را

2 تا به دامان قیامت نشود چشمش خشک یک نظر هر که ببیند گل سیرابش را

3 وحشت از صحبت مجنون نکند چشم غزال می توان یافت گرفته است رگ خوابش را

4 گر فتد راه به دریای دلم طوفان را حلقه گوش کند حلقه گردابش را

5 کعبه و بتکده بی جلوه مستانه یار آسیایی است که انداخته اند آبش را

6 جوهر آن مژه صائب زره زیر قباست این چنین ساده مبین تیغ سیه تابش را