تا مرا عشق بلند اقبال از صائب تبریزی غزل 1327

1 تا مرا عشق بلند اقبال در زنجیر داشت پیچ و تاب من شکوه جوهر شمشیر داشت

2 سینه ام هرگز ز داغ گلرخان خالی نبود این بیابان آتشی دایم ز چشم شیر داشت

3 در گلستانی که عمر ما به دلتنگی گذشت خنده ها در آستین هر غنچه تصویر داشت

4 دامن ابر بهاران در فلک می کرد سیر خار ما بی حاصلان تا دست دامنگیر داشت

5 یاد ایامی که از بیتابی مجنون ما حلقه چشم غزالان ناله زنجیر داشت

6 حق اگر بندد دری، ده در گشاید در عوض طفل بی مادر ز هر انگشت جوی شیر داشت

7 سیل در ویرانه من داشت صائب گل در آب در دل من راه تا اندیشه تعمیر داشت