رو به هر صحرا که بااین از صائب تبریزی غزل 5408

1 رو به هر صحرا که بااین شور چون مجنون کنم پایکوبان کوه را در دامن هامون کنم

2 خاکساری دست من کوتاه دارد ورنه من می توانم خاکها د رکاسه گردون کنم

3 از ازل آورده با خود پختگی صهبای من نیستم نارس که جادر خم چو افلاطون کنم

4 خشکی سودای من ابر بهار عالم است هرکه زین دامان صحرا بگذرد مجنون کنم

5 بلبلان را چون توانم مست در گلزار دید من که خواهم باغبان را از چمن بیرون کنم

6 من که می دانم سبکروحان عالم را ثقیل یک جهان بد هضم را بر خود گوارا چون کنم

7 من که نتوانم بر آوردن ز پا خاررهش خارخار عشق او را چون زدل بیرون کنم

8 از چه ناز سرو نارعنا کشم چون قمریان من که صائب می توانم مصرعی موزون کنم