طاعت کند سرشک ندامت گناه از صائب تبریزی غزل 735

1 طاعت کند سرشک ندامت گناه را ریزش سفید می کند ابر سیاه را

2 نقصی به سرکشان ز تواضع نمی رسد حسن از شکستگی شود افزون کلاه را

3 ز افتادگی به مسند عزت رسیده است یوسف کند چگونه فراموش، چاه را؟

4 از عشق پاک، دایره حسن شد تمام آغوش هاله ساخت کمربسته چاه را

5 تا گشت روشنم که به جایی نمی رسد کردم گره چو لاله به دل دود آه را

6 مشکل که خط سبز به انصاف آورد آن چشم نیم مست فراموش نگاه را

7 خواهد به صد نیاز ز درگاه بی نیاز صائب دوام دولت عباس شاه را