ای خار و خس بحر ثنای تو سخن‌ها از صائب تبریزی غزل 827

1 ای خار و خس بحر ثنای تو سخن‌ها گنجینه گوهر ز مدیح تو دهن‌ها

2 یک بار بر این نه چمن سبز گذشتی سر در پی بوی تو نهادند چمن‌ها

3 ما و سر آن زلف و پریشانی غربت گرد سر این شام بود صبح وطن‌ها

4 از نقطه توان راه به مضمون سخن برد غول ره ما گشت درازی سخن‌ها

5 تا شبنم افتاده بر افلاک برآید خورشید جهان‌تاب فروهشته رسن‌ها

6 معموره عشق است که غربت‌زدگانش در آب نگیرند گل از یاد وطن‌ها

7 نقد دو جهان غنچه‌صفت در گره توست تا چند بگردی چو زبان گرد دهن‌ها؟

8 هرجا که شود خامه صائب گهرافشان تا حشر بماند چو صدف باز دهن‌ها