با لب تشنه جگر سر به سرابم از صائب تبریزی غزل 3498

1 با لب تشنه جگر سر به سرابم دادند آتشم را ننشاندند و به آبم دادند

2 نمک شوری بختم به جگر افشاندند تکیه بر بسر آتش چو کبابم دادند

3 خنده بیغمی و گریه شادی بردند جگر تشنه و مژگان پرآبم دادند

4 حاش لله که بیابد گهرم آب قبول منم آن قطره که واپس به سحابم دادند

5 نیستم خال، بر آتش چه نشاندند مرا؟ نیستم زلف، چرا اینهمه تابم دادند؟

6 صلح در ذایقه ام باده لب شیرین است بس که عادت به می تلخ عتابم دادند

7 من جدا می روم و خرقه پشمینه جدا تا ز خمخانه تجرید شرابم دادند

8 چون نلرزم به سر هر نفسی همچو حباب؟ خانه ای تنگتر از چشم حبابم دادند

9 فکر من همچو ظفرخان همه باشد به صواب صائب از مبداء فیاض خطابم دادند