روی ترا به آتش دل‌ها برشته‌اند از صائب تبریزی غزل 4130

1 روی ترا به آتش دل‌ها برشته‌اند لعل ترا به خون جگرها سرشته‌اند

2 ای شاخ گل ببال که در مزرع وجود چون خال دل‌فریب تو تخمی نَکِشته‌اند

3 ظاهر نمی‌شود که چه مضمون دلکش است هرچند خط سبز ترا خوش نوشته‌اند

4 دل را به آب دیده خونبار تازه دار کاین دانه را به زحمت بسیار کِشته‌اند

5 از کجروی عنان نگه را کشیده دار کاین تار را به دقت بسیار رشته‌اند

6 اوراق چرخ زیر وزبر گشته سال‌ها تا نسخه وجود تو بیرون نوشته‌اند

7 نان تو چون فطیر بماند در این تنور با دست خود خمیر تو در هم سرشته‌اند

8 از دودش آفتاب قیامت زبانه‌ای است در آتشی که دانه ما را برشته‌اند

9 جمعی که سایه بر سر افتادگان کنند در سایه حمایت بال فرشته‌اند

10 ایمن مشو که نیست مگر بهر امتحان صائب اگر عنان تو از دست هِشته‌اند