بر آن عذار نه زلف مشوش از صائب تبریزی غزل 6603

1 بر آن عذار نه زلف مشوش افتاده که موج بر رخ صهبای بی غش افتاده

2 ترا به چشم محال است میکشان نخورند چنین که باده حسن تو بی غش افتاده

3 قلم ز نامه شوقم به خویش می لرزد که نی سوار به صحرای آتش افتاده

4 ز شانه ای که به زلفت کشیده است نسیم هزار رشته جان در کشاکش افتاده

5 به دست باده گلگون عنان مده زنهار که نوسواری و این اسب سرکش افتاده

6 غلط به خامه مو می کنند بی خبران ز فکر بس که دماغم مشوش افتاده

7 چگونه محو نگردی ز ساده لوحی ها؟ تو طفل و خانه دنیا منقش افتاده

8 دل از نظاره آن لب چگونه سیر شود؟ سفال تشنه به صهبای بی غش افتاده

9 ز دانه دل من دود تلخ می خیزد به خرمن که دگر باز آتش افتاده؟

10 عجب که ناله عاشق شود عنانگیرت چنین که توسن ناز تو سرکش افتاده

11 ز سنگ می گذرد صاف تیر مژگانش کمان ابروی او بس که پرکش افتاده

12 حضور دل ز غم و درد عشق می داند سمندری که به دریای آتش افتاده

13 به حال سوختگان رحم می کند صائب نگاه هر که بر آن روی مهوش افتاده