به آبداری لعل تو هیچ گوهر از صائب تبریزی غزل 1797

1 به آبداری لعل تو هیچ گوهر نیست به این صفا، گهری در ضمیر کوثر نیست

2 مرا به ساغری ای خضر نیک پی دریاب که بی دلیل ز خود رفتنم میسر نیست

3 توانگرست به یک مشت خاک، دیده فقر دل حریص به صد گنج زر توانگر نیست

4 شهادتی که بود دیگری وسیله آن ز زندگانی خضر و مسیح کمتر نیست

5 من و تردد خاطر، خدا نگه دارد! به قلزمی که منم، موج او شناور نیست

6 دل شکسته ما را به لطف خود بپذیر نظر به مورچه، پای ملخ محقر نیست

7 ببر ز خویش اگر جنت آرزو داری که دوزخی بتر از صحبت مکرر نیست

8 حمایت ضعفا مانع پریشانی است وگرنه رشته سزاوار قرب گوهر نیست

9 ز چاک دل بود امید فتح باب مرا چو آفتاب مرا روی دل به هر در نیست

10 شفق همین نه به خورشید کار دارد و بس کدام لقمه این هفت خوان به خون تر نیست؟

11 ترا که پای طلب بسته اند، سنگین باش درین محیط که ماییم جای لنگر نیست

12 مدار چشم مروت ز هیچ کس صائب که خضر را غم محرومی سکندر نیست