نیست جز غفلت مرا از عمر از صائب تبریزی غزل 1217

1 نیست جز غفلت مرا از عمر بی حاصل به دست از دل روشن ندارم غیر مشتی گل به دست

2 بزم عشرت حلقه ماتم بود بر بیدلان شمع روشن اشک و آهی دارد از محفل به دست

3 گل چو شاخ افتد به گلچین می رساند خویش را خون ما می آرد آخر دامن قاتل به دست

4 نعل وارونی است در ظاهر مرا این پیچ و تاب ورنه من چون راه دارم دامن منزل به دست

5 باد دستی گر شود با خاطر آزاده جمع چون صنوبر می توان آورد چندین دل به دست

6 دست و پایی می زنم چون مرغ بسمل زیر تیغ بر امید آن که آرم دامن قاتل به دست

7 خاتم فرمانروایی را مثنی می کند مور عاجز را اگر آرد سلیمان دل به دست

8 نیست این وحشت سرا جای عمارت، ورنه من دارم از گرد یتیمی همچو گوهر گل به دست

9 نعمت دنیا نسازد سیر چشم حرص را هست در دریای پر گوهر صدف سایل به دست

10 می توان از دل زدودن پیچ و تاب عشق را جوهر از فولاد اگر صائب شود زایل به دست