در بیابان جنون از صائب تبریزی دیوان اشعار 555

1 من که خواهم محو از عالم نشان خویش را چون نشان تیر سازم استخوان خویش را

2 کاش وقت آمدن واقف ز رفتن می شدم تا چو نی در خاک می بستم میان خویش را

1 صوفیان بردند از ره چشم جادوی ترا در کمند وحدت آوردند آهوی ترا

2 آستین افشانی بی جای این تردامنان کرد محتاج شراری شعله روی ترا

1 اگر نه مدِّ بسم‌الله بودی تاجِ عنوان‌ها نگشتی تا قیامت نو خطِ شیرازه، دیوان‌ها

2 نه‌تنها کعبه صحرایی‌ست، دارد کعبهٔ دل هم به گردِ خویش‌تن از وسعتِ مشرب بیابان‌ها

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم