1 دامن آنها کز گران‌جانان دنیا می‌کشند بار کوه قاف آسان همچو عنقا می‌کشند

2 همچو بار طرح می‌باشند بر دل‌ها گران شوره پشتانی که دست از کار دنیا می‌کشند

3 می‌کشند آنان که خار از پا چو سوزن خلق را سر برون از یک گریبان با مسیحا می‌کشند

4 می‌دهندش همچو مژگان جا به چشم خویشتن عاشقان گر خار راه عشق از پا می‌کشند

5 حسرت عشاق افزون می‌شود در عین وصل موج‌ها خمیازه در آغوش دریا می‌کشند

6 گرچه لیلی عمرها شد تا ازین صحرا گذشت آهوان گردن همان بهر تماشا می‌کشند

7 داده‌ام تا نسبت آن قامت موزون به سرو قمریان از جلوه‌اش ناز دو بالا می‌کشند

8 نیست صائب رنگی از می زاهدان خشک را گردنی از دور گاهی همچو مینا می‌کشند