زلف شب عنبر فشان از نکهت از صائب تبریزی غزل 1097

1 زلف شب عنبر فشان از نکهت گیسوی اوست عطسه بی اختیار صبحدم از بوی اوست

2 می شمارد آسمان را سبزه خوابیده ای دیده هر کس که محو قامت دلجوی اوست

3 آن که می سوزد فروغش خواب را در چشم من آسمان یک شعله نیلوفری از روی اوست

4 بوی پیراهن گریبان چاک می آید به مصر می توان دانست کز دیوانگان بوی اوست

5 یک سر ناخن ندارد عقل اینجا اختیار عقده دل را گشاد از جنبش ابروی اوست

6 خانه دل را خیال یار می روبد ز غیر آه دردآلود من آثار رفت و روی اوست

7 شیوه های حسن او صائب نیاید در شمار دلبری یک چشمه کار از نرگس جادوی اوست