1 می کند گلگل نگه رخسار خندان ترا گل ز چیدن بیش می گردد گلستان ترا

2 آب نتواند به گرد دیده گشت از حیرتش نیست با خورشید نسبت روی تابان ترا

1 نیست از سنگ ملامت غم سر پر شور را کس نترسانده است از رطل گران مخمور را

2 ما به داغ خود خوشیم ای صبح دست از ما بدار صرف داغ مهر کن این مرهم کافور را

1 چشم او چندان که مست خواب می‌سازد مرا تاب آن موی میان بی‌تاب می‌سازد مرا

2 تا شدم محو جمال او، اثر از من نماند چون کتان آمیزش مهتاب می‌سازد مرا

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم