کار سرجوش کند درد ایاغی از صائب تبریزی غزل 1429

1 کار سرجوش کند درد ایاغی که مراست پر طاوس بود پای چراغی که مراست

2 نکند شبنم گل ریگ روان را سیراب تر نگردد ز می ناب دماغی که مراست

3 خانه خلق اگر از روزنه روشن گردد دل سیه می شود از روزن داغی که مراست

4 نیست محتاج به شمع دگران خانه من هم ز سرگرمی خویش است چراغی که مراست

5 نیست چون لاله مرا چشم به دست دگران می برون آورد از خویش ایاغی که مراست

6 قسمت خال ز کنج دهن خوبان نیست صائب از روی زمین کنج فراغی که مراست