فراغ بال طمع کردن از فلک از صائب تبریزی غزل 1713

1 فراغ بال طمع کردن از فلک خام است که فلس ماهی این بحر حلقه دام است

2 مرو ز میکده بیرون، که در جهان خراب ز روزنی که نسیمی به دل خورد جام است

3 صفای وقت ز صافی کشان مجو زنهار که این وظیفه رندان دردی آشام است

4 ز تازه رویی جاوید می توان دانست که سرو فارغ از اندیشه سرانجام است

5 نصیب پاک دهانان بود حلاوت عیش شکر ز چرب زبانی حصار بادام است

6 چه لازم است قفس را شکسته دل کردن؟ ترا که وقت پرواز تا لب بام است

7 به لب خموش و به دل باش صد زبان صائب که شکر نعمت ظاهر تمام ابرام است