عرض نادادن کمال خود، کمال از صائب تبریزی غزل 990

1 عرض نادادن کمال خود، کمال دیگرست چهره پوشیدن حالان را جمال دیگرست

2 می کند هر چند چشم شور طوفان در گزند خودپسندی مرد را عین الکمال دیگرست

3 کیست عقل کل که در چرخ آورد افلاک را؟ جنبش این سایه از رعنا نهال دیگرست

4 گر چه حسن آن پریرو بی مثال افتاده است رزق هر آیینه ای از وی مثال دیگرست

5 زان به ظاهر بسته ام از شکر لب، کز سایلان شکر بی اندازه تمهید سؤال دیگرست

6 آدمی هر چند باشد در هنر کامل عیار خویش را کامل ندانستن کمال دیگرست

7 ظلمت شبهای هجران رنگ بست افتاده است ورنه هر داغ آفتاب بی زوال دیگرست

8 لقمه خوان کرم هر چند چرب افتاده است بر جگر دندان فشردن ها نوال دیگرست

9 بی دماغی را که سر می پیچد از آزادگی سایه بال هما صائب و بال دیگرست