چرخ را خون شفق در دل ز استغنای از صائب تبریزی غزل 1096

1 چرخ را خون شفق در دل ز استغنای اوست رنگ زرد آفتاب از آتش سودای اوست

2 از علم غافل نگردد لشکری در کارزار فتنه روی زمین را چشم بر بالای اوست

3 آن که کوه صبر ما را سر به صحرا داده است کوه طور از وحشیان دامن صحرای اوست

4 آرزو در دل، نگه در چشم سوزد خلق را از حیا نوری که در آیینه سیمای اوست

5 هست دیوان قیامت را اگر بسم اللهی پیش ارباب بصیرت، قامت رعنای اوست

6 آن که ما را سر به صحرا داده چون موج سراب در لباس شبروان آب خضر جویای ماست

7 عشق هیهات است گردد جمع صائب با خرد هر سری کز عقل خالی شد پر از سودای اوست