موج را هر چند آماده است از صائب تبریزی غزل 869

1 موج را هر چند آماده است بال و پر ز آب بی نسیم خوش عنان بیرون نیارد سر ز آب

2 زنگ غفلت از دل من باده نتوانست برد کی کبودی می رود از روی نیلوفر ز آب

3 می دهد در یک دم از کفران نعمت سر به باد هر حبابی کز تهی مغزی برآرد سر ز آب

4 زیر تیغ از ساده لوحی دست و پایی می زنیم بر نیارد ماهیان را گر چه بال و پر ز آب

5 نیست غیر از دل سیاهی حاصل تردامنی چون تواند زنده بیرون آمدن اخگر ز آب؟

6 از عزیزی می کند از تاج شاهان پایتخت هر که شد با قطره ای خرسند چون گوهر ز آب

7 دست چون بردارم از دامان این صحرا، که هست جلوه موج سراب او گواراتر ز آب

8 از صراط المستقیم شرع پا بیرون منه تا توان از پل گذشتن، نگذرد رهبر ز آب

9 هر سبکروحی که بر جسم گران دامن فشاند گر ز دریا بگذرد، پایش نگردد تر ز آب

10 از حضور عالم آب آن که گردد تردماغ تیغ اگر بارد به فرقش، برنیارد سر ز آب

11 بی سخن کش هم سخن می آید از دل بر زبان گر به پای خویشتن آید برون گوهر ز آب

12 هر که در پایان عمر از جان طمع دارد سکون چشم دارد در نشیب از سادگی لنگر ز آب

13 از می ریحانی خط شد لبش خونخوارتر تشنه خون می شود شمشیر خوش جوهر ز آب

14 از شراب تلخ، ساکن شد دل پر غم مرا گر چه گردد کشتی پر بار، بی لنگر ز آب

15 در سیه دل نیست اشک گرم را صائب اثر می شود از جوشن افزون خامی عنبر ز آب