دوش آن نامهربان احوال از صائب تبریزی غزل 1375

1 دوش آن نامهربان احوال ما پرسید و رفت صد سخن سر کرد، اما یک سخن نشنید و رفت

2 هر که آمد در غم آباد جهان، چون گردباد روزگاری خاک خورد، آخر به خود پیچید و رفت

3 وقت آن کس خوش که چون برق از گریبان وجود سر برون آورد و بر وضع جهان خندید و رفت

4 ای کم از زن! فکر مرکب در طریق کعبه چیست این بیابان را به پهلو رابعه غلطید و رفت

5 گریه می آید به منصورم که در دار فنا گفت چندین حرف حق، یک حرف حق نشنید و رفت

6 (سیر معراج فنا را قوتی در کار نیست چون شرر می باید اندک همتی ورزید و رفت)

7 صائب آمد در حریمت با دل امیدوار شد به صد دل از امید خویشتن نومید و رفت