1 زبان مار بود خار آشیان فراق که باد جلوه گه برق، خانمان فراق

2 چو آفتاب زبانهای آتشین خواهم که الامان زنم از تیغ بی امان فراق

3 هزار شق شود از درد همچو خامه موی زبان خامه فولاد از بیان فراق

4 چو برگ لاله شود داغدار پرده گوش شود چو گرم سخن آتشین زبان فراق

5 حبابش از سر نوح است و موجش ازدم تیغ برون میار سراز بحر بیکران فراق

6 نهشت با کمرش دست درمیان آریم که بشکند کمر دوری و میان فراق

7 چو موج محو شدم در محیط وصل و هنوز به روی بحر کشم مد داستان فراق

8 نمی رسد به پریشانیم، اگر صائب ز تار زلف کنم مد داستان فراق