وقت ارباب دل آشفته به از صائب تبریزی غزل 3276

1 وقت ارباب دل آشفته به مویی گردد صید وحشت زده آواره به هویی گردد

2 بی تأمل مژه مگشای درین عبرتگاه که ترازوی مکافات به مویی گردد

3 درس آزادگیش زود روان می گردد هرکه چون سرو مقیم لب جویی گردد

4 عاقبت چون همه را خاک شدن در پیش است ای خوش آن خاک که جامی و سبویی گردد

5 جگر سوخته از جنبش مژگان ریزد چون قلم هر که گرفتار دورویی گردد

6 زخم شمشیر تغافل همه مخصوص من است این نه آبی است که هر روز به جویی گردد

7 صورت خوب به هر مشت گلی می بخشند تا که شایسته اخلاق نکویی گردد؟

8 بهر روشندلی ما دم گرمی کافی است چشم یعقوب پر از نور به بویی گردد

9 بس بود از دو جهان محو تماشای ترا آنقدر وقت که مشغول وضویی گردد

10 هر غباری که ازو چشم نپوشی صائب در نهانخانه دل آینه رویی گردد