ثبات دولت خوبی ز کوه تمکین از صائب تبریزی غزل 1737

1 ثبات دولت خوبی ز کوه تمکین است حصار عافیت باغ، گوش سنگین است

2 چه وقت توست که لب بر لب پیاله نهی؟ برای حسن تو آیینه چشم بدبین است

3 به بوالهوس نکنی سرکشی، نمی دانی که گل پیاده چو افتاد، مفت گلچین است

4 فریب دختر رزخورده ای، نمی دانی که این سیاه درون را حجاب کابین است

5 چرا به روی تو هر کج نظر نگاه کند؟ هزار حیف که پیشانی تو بی چین است

6 غرور حسن ندانم چه با تو خواهد کرد که مست حسنی و این خواب، سخت سنگین است

7 به گوش جان بشنو پندهای صائب را که از نصیحت او روی شرم رنگین است