سرچشمه حیات لب می چکان از صائب تبریزی غزل 1938

1 سرچشمه حیات لب می چکان اوست عمر دوباره سایه سرو روان اوست

2 خورشید اگر چه تاج سر آفرینش است گلمیخ آستان ثریا مکان اوست

3 ماهی که روشن است شبستان خاک ازو برگ خزان رسیده ای از بوستان اوست

4 هر چند بی کنار و میان است آن محیط دست تصرف همه کس در میان اوست

5 در هیچ سینه نیست که داغی نهفته نیست زان آتش نهان که فلکها دخان اوست

6 آن شاهباز قدس که عشق است نام او دل بیضه شکسته ای از آشیان اوست

7 عشق است میر قافله عالم وجود چرخ میان تهی جرس کاروان اوست

8 خونین اگر بود سخن عشق دور نیست دلهای چاک همچو قلم در بنان اوست

9 بی چشم زخم، جوهر انسان کامل است آیینه ای که نه فلک آیینه دان اوست

10 خاکستری است چرخ که عشق است اخگرش گنجینه ای است دل که خرد پاسبان اوست