بوی زلف او حواسم را پریشان از صائب تبریزی غزل 1374

1 بوی زلف او حواسم را پریشان کرد و رفت برگ عیش پنج روزم را به دامان کرد و رفت

2 آه دود تلخکامان کار خود را می کند زلف پندارد را خاطر پریشان کرد و رفت

3 ذره ای از آفتاب عشق در آفاق نیست این شرر را کوهکن در سنگ پنهان کرد و رفت

4 وقت آن کان ملاحت خوش که از یک نوشخند داغهای سینه ما را نمکدان کرد و رفت

5 هر که زین دریای پر آشوب سر زد چون حباب تاج و تخت خویش را تسلیم طوفان کرد و رفت

6 پاس لشکر داشتن از خسروان زیبنده است این نصیحت مور در کار سلیمان کرد و رفت

7 هر که بیرون آمد از دارالامان نیستی چون شرر در اوج هستی یک دو جولان کرد و رفت

8 روزگار خوش عنانی خوش که کون سیل بهار کعبه گر سنگ رهش گردید، ویران کرد و رفت

9 هر که صائب از حریم نیستی آمد برون بر سر خشت عناصر یک دو جولان کرد و رفت