1 آسمان از برق آهم دست و پا را گم کند شور اشک من نمک در دیده انجم کند

2 از بهشت جاودان آورد آدم را برون تا چه با اولاد آدم خوردن گندم کند

3 هر که را پهلوی چربی هست از خوان نصیب از مروت نیست پهلو خالی از مردم کند

4 زندگی را تلخ سازد پختگی بر کاملان باده تا نارس بود جوش طرب در خم کند

5 نیک و بد یکسان بود پیش سپهر سنگدل نیست ممکن آسیا فرق جو از گندم کند

6 پرده ناموس خود را می درد بیش از کسان کوته اندیشی که چون عقرب علم از دم کند

7 می تواند چین ز ابروی بخیلان دور کرد هر که با دندان گره باز از دم کژدم کند

8 از صراط المستقیم شرع پا بیرون منه چون گسست از رشته سوزن زود خود را گم کند

9 نیست صائب مطلب هر کس که شهرت از سلوک در زمین نرم چون ریگ روان پی گم کند