دوش مجلس از زبان شکوه از صائب تبریزی غزل 1402

1 دوش مجلس از زبان شکوه ام در می گرفت کاش این شمع پریشان را کسی سر می گرفت

2 کوه تمکین و سبکساری کنون هم پله اند رفت آن موسم که بحر عشق لنگر می گرفت

3 دیده ابلیس اگر می داشت نور معرفت خاک را از چهره چون خورشید در زر می گرفت

4 آن که می زد از نصیحت آب بر آتش مر کاش اول پرده از رخسار او برمی گرفت

5 چشم خود را داده بود از آب حیوان خضر آب تا غرور آیینه از دست سکندر می گرفت

6 با ضعیفان سختگیریهای چرخ امروز نیست دایم این بیدادگر نخجیر لاغر می گرفت

7 شرم اگر بیرون در می بود و می در اندرون صحبت ما و تو امشب رنگ دیگر می گرفت

8 صائب از بزمی که من افسرده بیرون آمدم پنبه مینا ز روی گرم می در می گرفت