قد موزون تو روزی که به از صائب تبریزی غزل 1417

1 قد موزون تو روزی که به جولان برخاست هر که را بود دلی، از سر ایمان برخاست

2 خار خار دلم از سینه نمایان گردید بخیه تنگ رفویم ز گریبان برخاست

3 شرم عشق است که پامال نگردد هرگز لاله افکنده سر از خاک شهیدان برخاست

4 که دگر ز اهل کرم رحم به محتاج کند؟ ابر با دیده خشک از لب عمان برخاست

5 بر دل غنچه اگر خورد نسیمی گستاخ شور محشر به دل بیضه ز مرغان برخاست

6 همت آبله پای طلب را نازم! که به مشاطگی خار مغیلان برخاست

7 زد همان روز که با غنچه محجوب تو لاف قفل شرم از دهن پسته خندان برخاست

8 همدمی سیر مقامات نفرمود او را نی ما تا به چه طالع ز نیستان برخاست

9 بگسل از اهل کرم تا شودت پایه بلند صدف از خاک به یک ریزش نیسان برخاست

10 قالبی نیست سخن سنجی ما چون طوطی بلبل ما ز دل بیضه غزلخوان برخاست