زان دم تیغ که از آب بقا از صائب تبریزی غزل 1438

1 زان دم تیغ که از آب بقا سیراب است آب بردار که صحرای فنا بی آب است

2 پیر کنعان نظر از راه نظر بستن یافت چشم پوشیدن این طایفه فتح الباب است

3 طوق زنجیر، گریبان سورست مرا موی چون تیغ زند بر تن من، سنجاب است

4 تا رسیده است به آن موی کمر پیچیده است رشته جان من و موی کمر همتاب است

5 ذره ای نیست در آفاق که سرگردان نیست این محیطی است که هر قطره او گرداب است

6 اشک در دیده شرابی است که در جام جم است داغ بر سینه چراغی است که در محراب است

7 فارغ از دردسر منت تعمیرم ساخت صندل جبهه ویرانه من سیلاب است

8 حیف و صد حیف که از آب مروت خالی است این همه کاسه زرین که بر این دولاب است

9 خواب و بیداری آگاه دلان نیست به چشم شب این طایفه روزی است که دل در خواب است

10 تا گرفته است ز لب مهر خموشی صائب گوش این نغمه شناسان، صدف سیماب است