نخل خزان رسیده ما را فشانده از صائب تبریزی غزل 4740

1 نخل خزان رسیده ما را فشانده گیر برگ ز دست رفته ما را ستانده گیر

2 تعجیل در گرفتن دل اینقدر چرا؟ آهوی زخم خورده ما را دوانده گیر

3 زان پیشتر که خرج نسیم خزان شود این خرده ای که هست چو گل برفشانده گیر

4 چون عاقبت گذاشتی و گذشتنی است خود رابه منتهای مطالب رسانده گیر

5 از مغرب زوال چو آخر گزیر نیست چون آفتاب روی زمین راستانده گیر

6 چون دست آخر از تو به یک نقش می برند نقش مراد بر همه عالم نشانده گیر

7 درخاک، نعل تیر هوایی در آتش است مرکب به روی پیشه گردون جهانده گیر

8 این آهوی رمیده که رام تو گشته است تا هست درکمندتو، از خود رمانده گیر

9 چون کندنی است ریشه ازین تیره خاکدان دردل هزار نخل تمنا نشانده گیر

10 زین صید گاه هیچ غزالی نجسته است درخاک و خون شکاری خود رانشانده گیر

11 خواری کشیدگان به عزیزی رسند زود از بند و چاه، یوسف خودرا رهانده گیر

12 دنیا مقام و مسکن جان غریب نیست این شاهباز رازنشیمن پرانده گیر

13 چون نیست هیچ کس که به داد سخن رسد صائب به اوج عرش، سخن را رسانده گیر