نوخطی سلسله جنبان جنون از صائب تبریزی غزل 517

1 نوخطی سلسله جنبان جنون است مرا سبزه نیمرسی تشنه خون است مرا

2 چشم بدبین به خط پشت لب او مرساد! که به آن تنگ دهن راهنمون است مرا

3 از دل سوخته خونم به چکیدن نرسد کاسه هر چند که چون لاله نگون است مرا

4 بود اگر قافله سالار غزالان مجنون این زمان توشه کش دشت جنون است مرا

5 گر کنی خون به دل من همه عمر کم است تیغ مژگان تو گر تشنه خون است مرا

6 بس که خون در دل ازین دوست نمایان دارم دیدن دشمن خونخوار، شگون است مرا

7 به زبان گر نکنم شکر ترا، معذورم بار احسان تو از برگ فزون است مرا

8 نکنم با گل بی خار، مبدل صائب خارخاری که ازان گل به درون است مرا