صبح میخانه نشینان کف از صائب تبریزی غزل 1574

1 صبح میخانه نشینان کف دریای می است شفق باده کشان چهره حمرای می است

2 تا سیه مست نگردیم پشیمان نشویم ساحل توبه ما در دل دریای می است

3 با دلی چون دل شب، می روم از انجمنی که گل صبح در او پنبه مینای می است

4 نیست جز باد به کف ساحل هشیاری را صدف گوهر مقصد دل دریای می است

5 چاک در پیرهن یوسف عقل افکندن چشمه کاری است که در دست زلیخای می است

6 زر به زر داد هر آن کس می گلرنگ خرید زردرویی نکشیدن گل سودای می است

7 چه عجب غنچه تصویر شود شادی مرگ؟ در حریمی که نسیمش دم گیرای می است

8 برو ای عقل، کله گوشه همت مشکن کاین قیامی است که بر قامت رعنای می است

9 چشم صائب ز تماشا قدح خون گردید این چه رنگ است که با لاله حمرای می است