تخم مهری گر به دلها می از صائب تبریزی غزل 4577

1 تخم مهری گر به دلها می فشاند روزگار دانه از بهر درودن می دماند روزگار

2 برد چون خورشید هرکس رابه اوج اعتبار بر زمین چون سایه آخر می کشاند روزگار

3 از سگ دیوانه نتوان آشنایی چشم داشت زخم دندانی به هرکس می رساند روزگار

4 تا دل مغرور من جایی نمی گیرد قرار گر به سهو از چهره ام گردن فشاند روزگار

5 از تو باشد گر همه روی زمین، از خودمدان کانچه داد امروز، فردا می ستاند روزگار

6 می کند استاده دار عبرتی هم بردرش هر که رابر کرسی زر می نشاند روزگار

7 با کمال بی حیایی، همچو شرم آلودگان می دهد رنگی و رنگی می ستاند روزگار

8 دستگیری می کند بهر فکندن خلق را نخل از بهر بریدن می نشاند روزگار

9 صائب لب تشنه راعمری است چون موج سراب بر امید آب هر سو می دواند روزگار