خط سیه مبادا زان خال سربرآرد از صائب تبریزی غزل 4456

1 خط سیه مبادا زان خال سربرآرد عمرش تمام گردد چون مور پربرآرد

2 در غنچگی چو لاله ما شعله طینتان را داغ سیاه بختی دود از جگر برآرد

3 دم را به لب گره زن کز قعر بحر غواص از دولت خموشی عقده گهر برآرد

4 تنها نمی پرد چشم بر دانه های خالش وقت است خیل مژگان چون مور پربرآرد

5 هر شاخی از بنفشه میلی است سرمه آلود بیچاره عندلیبی کز بیضه سربرآرد

6 سهل است اگر ز تیرش داریم چشم پیکان از بید می تواند همت ثمر برآرد

7 خضر بلند فطرت با آن سواد روشن از خط جوهر تیغ مشکل که سربرآرد

8 از زلف دل گرفتن بازیچه می شمارد از قید هند صائب خودرا اگر برآرد