خط سر زد و تغافل او همچنان از صائب تبریزی غزل 1857

1 خط سر زد و تغافل او همچنان بجاست گل کوچ کرد و گوش کر باغبان بجاست

2 ایمن مشو ز خصمی تیغ زبان که شمع در بوته گداز بود تا زبان بجاست

3 کو سینه ای که داغ عزیزان ندیده است؟ اینک هزار لاله درین بوستان بجاست

4 آیینه خانه دل ما بی غبار نیست چندان که سرمه واری ازین خاکدان بجاست

5 عهد شباب رفت و همان مست غفلتیم شد نوبهار و زحمت خواب گران بجاست

6 جان را ببین کدام به تلخی سپرده اند؟ از طوطیان شکر، ز هما استخوان بجاست

7 کج بحث، راستی ز طبیعت برون برد پهلو تهی نمودن تیر از کمان بجاست

8 صائب زبان کلک سخن آفرین ماست امروز شعله ای که درین دودمان بجاست