تا خط به دور ماه رخت هاله از صائب تبریزی غزل 1952

1 تا خط به دور ماه رخت هاله بسته است از هاله مه به حلقه ماتم نشسته است

2 راهی به حق ز هر دل در خون نشسته است این در به روی گبر و مسلمان نبسته است

3 غافل مشو ز پاس دل بیقرار ما کاین مرغ پر شکسته قفس ها شکسته است

4 گردون نظر به بی بصران بیشتر کند زنگی هلاک آیینه زنگ بسته است

5 خط امان ز تیغ حوادث گرفته است آزاده ای که بند علایق گسسته است

6 از مرگ و زندگانی ما عشق فارغ است دریا، دلی به موج و حبابش نبسته است

7 رگهای جان باده کشان در کشاکش است امروز باز رشته سازی گسسته است

8 خواهد ثواب بت شکنان یافت روز حشر سنگین دلی که توبه ما را شکسته است!

9 نتوان به ما رسید ز غمازی نشان نقش پی رمیده دلان جسته جسته است

10 خون گریه می کند در و دیار روزگار تا شیشه دل که خدایا شکسته است

11 صائب گشوده اند به رویش در بهشت هر کس زبان ز نیک و بد خلق بسته است