چراغ عشق نمی گردد از لحد از صائب تبریزی غزل 5019

1 چراغ عشق نمی گردد از لحد خاموش کی آتش جگر سنگ می شود خاموش؟

2 ز پند ناصح بی مغز ،عشق آسوده است که بحر را نکند پرده ز بد خاموش

3 چو شمع کشته نلرزد به زندگانی خویش زبان هر که شد از حرف نیک و بد خاموش

4 به گفتگوی تنک مایگان مبر غیرت که زود می شود این سیل بی مدد خاموش

5 ز رهگذار نفس تیره می شود دلها ز هیچ آینه خجلت نمی کشد خاموش

6 شکایت تو ز افلاک از درشتی توست که خاک نرم بوددرته لگد خاموش

7 ز قحط شیر مروت سپهر خشک مزاج مرا به جنبش گهواره می کند خاموش

8 چنان که طفل به تدریج می شود گویا زبان عقل به تدریج می شود خاموش

9 اگر نسیم دم عیسوی شود صائب چو غنچه تن به شکفتن نمی دهد خاموش