سبکروان ز خم آسمان برآمده از صائب تبریزی غزل 3899

1 سبکروان ز خم آسمان برآمده اند ز راستی چو خدنگ از کمان برآمده اند

2 چگونه قامت خود زود زود راست کنند چو سبزه از نته سنگ گران برآمده اند

3 عنان سوختگان را گرفتن آسان نیست به تازیانه آه از جهان برآمده اند

4 به جستجوی تو هر روز آتشین نفسان چو آفتاب به گرد جهان برآمده اند

5 کدام غنچه محجوب در خودآرایی است که بلبلان همه از گلستان برآمده اند

6 ز چشم شوخ بتان مردمی مدارطمع که آهوان ختا بی شبان برآمده اند

7 سزای صدرنشینان اگر بود انصاف همین بس است که از آستان برآمده اند

8 نسیم صبح جزا را فسانه پندارند جماعتی که به خواب گران برآمده اند

9 چو شانه در حرم زلف راه جمعی راست که با هزار زبان بی زبان برآمده اند

10 جماعتی که خموشند چون صدف صائب ز بحر با لب گوهرفشان برآمده اند