نامه از قاصد دل مغرور از صائب تبریزی غزل 1117

1 نامه از قاصد دل مغرور ما نگرفته است غیرت ما بوی یوسف از صبا نگرفته است

2 سرکشی از ترکتاز عشق بر ما تهمت است گرد ما افتادگان هرگز هوا نگرفته است

3 با دل روشن زمین و آسمان غمخانه ای است صورتی دارد جهان تا دل جلا نگرفته است

4 می رسد آخر به جایی گریه خونین ما خون ناحق را کسی پا در حنا نگرفته است

5 روز ما را گر سیه کردند این مه طلعتان دامن شب را کسی از دست ما نگرفته است

6 هر چه هر کس یافته است از دامن شب یافته است دل عبث دامان آن زلف دو تا نگرفته است

7 آه را در سینه سوزان من آرام نیست دود از آتش این چنین صائب هوا نگرفته است