شمع فانوسم که در پرده است اشک افشاندنم از صائب تبریزی غزل 5391

1 شمع فانوسم که در پرده است اشک افشاندنم از گرستن تر نگردد دامن پیراهنم

2 نیست شمعی در سرای من، ولی از سوز دل می درخشد همچو چشم شیر شبها روزنم

3 دشمنان را می کنم از چرب نرمی سازگار خار می گردد گل بی خار در پیراهنم

4 خون رحم آید به جوش از چشم شرم الود من دست خالی می رود گلچین برون از گلشنم

5 تا گسستم رشته پیوند از زال جهان سر برآورد از گریبان مسیحا سوزنم

6 بعد ایامی که گلها از سفر باز آمدند چون نسیم صبحدم می باید از خود رفتنم

7 شوق اگر صائب چنین گردد گریبانگیرمن می کند کوتاه دست خار را از دامنم