خانه دل روشنی از دیده از صائب تبریزی غزل 1398

1 خانه دل روشنی از دیده روشن گرفت زنده دل را کرد در گور آن که این روزن گرفت

2 سرمه چشم ملایک می شود خاکسترش هر که را برق تمنای تو در خرمن گرفت

3 برنمی خیزد به تعظیم قیامت از زمین خاک دامنگیر عزلت هر که را دامن گرفت

4 می کند از خون خود شیرین، دهان تیشه اش هر که چون فرهاد کار عشق بر گردن گرفت

5 از دل سخت تو نتوانست لطفی واکشید آه گرم من که از ریگ روان روغن گرفت

6 از لباس عاریت هر کس به آسانی گذشت در گریبان مسیحا جای چون سوزن گرفت

7 گوهر شهوارم اما زیر پا افتاده ام بوسه زد بر دست خود هر کس که دست من گرفت

8 نیست صائب روز میدان در شمار پردلان هر که نتواند به مردی تیغ از دشمن گرفت