داغی ز عشق بر دل فرزانه از صائب تبریزی غزل 5866

1 داغی ز عشق بر دل فرزانه سوختیم قندیل کعبه را به صنمخانه سوختیم

2 هرگز صدای بال و پر ما نشد بلند آهسته همچو شمع درین خانه سوختیم

3 چیدندگل ز شمع حریفان دور گرد ما در کنار شمع غریبانه سوختیم

4 عاشق کجا و جرأت بوس و کنار یار؟ ما بیدلان به آتش پروانه سوختیم

5 می شد هزار قافله را شوق ما دلیل صد حیف ازین چراغ که در خانه سوختیم

6 گنج از گهر به تربت ما شمعها فروخت ما همچو جغد اگر چه به ویرانه سوختیم

7 ای آب زندگی ز شبستان برون خرام کز انتظار جلوه مستانه سوختیم

8 هنگامه گرم ساز ضرورست عشق را ما و سپند هر دو حریفانه سوختیم

9 آب حیات می چکد از ابر نوبهار اکنون که ما ز تشنه لبی دانه سوختیم

10 از یک پیاله خار و خس زهد خشک را مستانه سوختیم و چه مستانه سوختیم!

11 از شمع، خوشه تخم شراری نبسته بود روزی که بال خویش چو پروانه سوختیم

12 در زیر تیغ شمع نکردیم اضطراب صائب درین بساط دلیرانه سوختیم