عرش بلند مرتبه بنیان از صائب تبریزی غزل 1916

1 عرش بلند مرتبه بنیان آدم است خورشید عقل، شمسه ایوان آدم است

2 آدم چه جوهری است، که گنجینه سپهر با صد هزار چشم نگهبان آدم است

3 لعلی که خون کند به جگر آفتاب را در مشت خاک بی سر و سامان آدم است

4 همت بلند دار که نه خاتم سپهر فرمان پذیر دست سلیمان آدم است

5 در بزم قدسیان خبری زین چراغ نیست سوز و گداز، شمع شبستان آدم است

6 از پیچ و تاب درد، ملک را نصیب نیست این تاب در کمند رگ جان آدم است

7 ده آیه حواس که منشور قدرت است نازل ز روی مرتبه در شأن آدم است

8 از قدر، پای بر سر گردون گذاشته است در خاک اگر چه گوشه دامان آدم است

9 بر هر گل زمین، گل ابری گماشته است روی شکفته تازه کن جان آدم است

10 تا دست می رسد به می و مطرب و نگار اندیشه بهشت ز کفران آدم است

11 از دلو آفتاب ربوده است اختیار این یوسفی که در چه کنعان آدم است

12 آدم نه ای، ازان ز فلک شکوه می کنی ورنه فلک مسخر فرمان آدم است

13 صائب جواب آن غزل سیدست این کامروز آدم است که شیطان آدم است