سوز دل برداشت آخر پرده از کارم چو شمع از صائب تبریزی غزل 5122

1 سوز دل برداشت آخر پرده از کارم چو شمع از گریبان سر برون آورد زنارم چو شمع

2 از گلاب من داغ اهل دردی تر نشد طعمه مقراض شد گلهای بی خارم چو شمع

3 گر چه از تیغ زبان مشکل گشای عالمم صد گره از اشک دارد رشته کارم چو شمع

4 می شمارم بوی پیراهن نسیم صبح را من که دایم از فروغ خود در آزارم چو شمع

5 آب میگردد دل سنگین خصم از عجز من می تراود آتش ازانگشت زنهارم چو شمع

6 از نسیم صبح برهم می خورد هنگامه ام در دل شبهاست دایم روز بازارم چو شمع

7 از گذشت آه حسرت آنچه آید درشمار مشت اشکی در بساط زندگی دارم چو شمع

8 خار اگر ریزند ارباب حسد در دیده ام مایه بینش شود در چشم خونبارم چو شمع

9 دشمن من از درون خانه می آید برون پست می گردد ز اشک گرم دیوارم چو شمع

10 از نسیمی میوه من می نهد پهلو به خاک پختگی روشن بود ازرنگ رخسارم چو شمع

11 حاصل من آه افسوس است و اشک حسرت است وای برآن کس که می گردد خریدارم چو شمع

12 طعنه خامی همان صائب ز مردم میکشم گر چه می ریزد شرر از سوز گفتارم چو شمع